سخن نخست  /  خيمه‌هاي مقدس

باز محرم مي‌آيد، با همه ويژگي‌هاي بي‌همتايش.
خيمه حسيني محمل گردآوري تضادها و گونه‌‌گونگي‌ها و تفاوت‌ها است.
آن قدر اين خيمه گسترده است و آن قدر اين کشتي نجات، وسيع است که نه تنها شيعيان با سلايق و علايق گوناگون و گاه متضاد را گرد هم مي‌آورد، بلکه حتي غير شيعيان را هم پذيرا است.
آري؛ کهرباي عشق حسيني ع جذبه‌اي فوق العاده دارد و هر قلبي را مجذوب مي‌کند. کافي است کاه باشي، تا گرفتار و جذب اين کهربا شوي. کاه باشي؛ خالي از خود و خود‌محوري‌ها، خالي از تشخص‌ها و عنوان‌ها؛ خالي از غير او. و هرچه بيشتر اين‌گونه باشي، خالي‌تر باشي و کاه‌تر، شدت جذب و اتصالت بيشتر است؛ مي‌سوزي و مي‌‌گدازي،‌ ناله مي‌زني و اشک مي‌ريزي. و شايد بهتر، اين است که بگوييم تو اشک نمي‌ريزي؛ بلکه اشکت مي‌ريزد، بي‌اختيار و دمادم. ديگر اين تو نيستي که چشم و اشک را کنترل مي‌کني؛ بلکه اين، درياي اشک حسيني است که تو را با خود مي‌برد و غرق در خود مي‌کند. چنين اشکي که از سوز دل بر مي‌خيزد و از جاني زلال و مصفّاي از غير، بر انگيخته مي‌شود، قطره قطره‌اش دريايي است از رحمت، برکت، نور و مغفرت. اين اشک، گوهري بي‌همتاست که از ذره ذره‌اش خير و خوبي مي‌تراود.
و ما اگر به مجالس و خيمه‌هاي حسيني عشق و ارادت مي‌ورزيم، آن را مقدس و مطهر مي‌دانيم و خدمت به مجالس حسيني ع را افتخار و توفيق مي‌شماريم، از اين روست که اين خيمه‌گاه‌ها واين تکايا و حسينيه‌ها، محل نزول خيرهاي بي‌شمار عزاداري حسيني است.
خيمه‌هاي عزا، محل نزول رحمت و مغفرت الهي و آمرزش گناهانِ گريه‌کنان بر سالار شهيدان است؛ چرا که به فرموده امام صادق ع، با اشک بر رثاي حسين ع، همه گناهان آمرزيده مي‌شوند.
خيمه‌هاي عزا محل توبه و انابه و بازگشت و رجوع به خدا است. همه عزاداران و دلدادگان حضرت اباعبدالله ع دليل ارادت و دلدادگي خود را چنين بيان مي‌کنند که حضرتش بنده پاک و برگزيده خدا و محبوب پروردگار بوده است؛ لذا هر نوع فعاليت و شرکت در مراسم عزاي حسيني را در راستاي تقرب به خداوند متعال تعريف مي‌کنند و گناه را مانعي براي فيض بردن از آن جلسات معنوي مي‌دانند.
خيمه‌هاي حسيني، محل تزکيه جان‌ها از کدورت کينه‌ها، حسادت‌ها، تکبرها و ساير صفات رذيله است. جذبات حسيني و اثرات اشک عاشورايي، تو را از خودت بيرون مي‌برد و واله‌ات مي‌کند و از همين رو ريشه رذائل را که خودپسندي و خودپرستي است مي‌خشکاند.
خيمه‌هاي حسيني، در بُعدي اجتماعي و بيروني، محل سامان‌دهي و انگيزه بخشي مؤمنان خداجو براي ستيز با باطل و باطل‌گرايان است. عزادار آگاه و واقعي نمي‌تواند حسيني باشد و در مقابل ظلم و ستم، سکوت کند و براي اصلاح امت اسلام بي‌دغدغه باشد؛ چرا که سالار شهيدان، خود هدف از قيامش را اصلاح امت پيامبر اکرم۶ معرفي مي‌کند.
از جمله در زمانه ما ستيز با مترسک‌هايي که به نام خلافت اسلامي و با هماهنگي اربابان خود، عراق و شام را مسلخ شيعيان و غيرشيعيان کردند، در همين مجالس کليد مي‌خورد و «مدافعان حرم» از جوانان هيئتي و حسيني برگزيده مي‌شوند.
هنوز فراموش نکرده‌ايم جوانان بسيجي را که پيش از اعزام به ميدان دفاع مقدس و در پشت خط و حتي در حين عمليات، ذکر حسين ع بر لب داشتند و ياد حسين و اصحابش در سر: شور حسين است چه‌ها مي‌کند…
و بالأخره خيمه‌ها و مجالس حسيني، محل عشق و دلدادگي، و انتظار و شيفتگي به محضر آخرين حجت الهي حضرت بقية الله الاعظم ع است. عزاداران حسيني مي‌دانند که ثمره شهادت ثارالله را بقية الله به بار خواهد نشاند و انتقام خون خدا را وارث او خواهد گرفت؛ لذا با همه وجود ندا در مي‌دهند:
أين الطاب بدم المقتول بکربلا؛
کجاست خون‌خواهِ شهيد کربلا؟
از همين روست که خيمه‌ها و مجالس حسيني را پاس مي‌داريم و ارج مي‌نهيم و هيچ سخن و عملي را بر ضد اين اماکن مقدس، برنمي‌تابيم. سخن خود را با کلامي از امام خميني ره پايان مي‌بخشيم:
همين گريه‌ها نگه داشته ما را. گول اين شياطيني که مي‌خواهند اين حربه [سلاح] را از دست شما بگيرند، گول اين‌ها را نخورند جوان‌هاي ما، همين‌هاست که ما را حفظ کرده، همين‌ها هست که مملکت ما را حفظ کرده. تکليف آقايان است روضه بخوانند. تکليف مردم است دسته‌هاي شکوهمند بيرون بياورند، اما دسته‌ها بيرون بيايند، سينه بزنند، هر کاري که [قبلاً] مي‌کردند بکنند… .۱

———————————-
۱٫ صحيفه نور، ج ۱۰، ص ۲۱۸٫