شعر چراغ هدايت

****
تا گريه بر حسين تمناي خلقت است
بين من و تمام ملائك رقابت است
نزديك مي كند دل ما را به هم حسين
اين اشك روضه نيست، كه عقد اخوت است
مقبول اگر شده‌ست نمازي كه خوانده‌ايم
مُهر قبوليش به خدا مُهر تربت است
ما از غدير سينه زن كربلا شديم
اين دست هاي رو به خدا دست بيعت است
پيدا شديم هرچه در اين راه، گم شديم
يعني فقط حسين چراغ هدايت است
از دخل آبروي حسين است خرج ما
نوكر براي صاحبش اسباب زحمت است
قرا?ن و منبر و دوسه خط روضه? عطش
ساعات خوب هفته همين چند ساعت است
حالا كه بغض، بسته به من راه حرف را
مقتل بخوان كه موقع ذكر مصيبت است
افتاده بود روي زمين زير دست و پا
شعرم تمام مي‌شود اينجا. روايت است
كه چون تنگ شد بر او ميدان
فتاد از حركت و ذوالجناح از جولان
نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت
نه سيدالشهدا بر جدال طاقت داشت
هوا ز باد مخالف چو قيرگون گرديد
عزيز فاطمه از اسب سرنگون گرديد
بلند مرتبه شاهي زصدر زين افتاد
اگر غلط نكنم عرش بر زمين افتاد
سعيد پاشازاده
————————————-
شعر خدا را شکر

*******
هست در چشمِ عاشقان تا اشک
روضه آغـاز مي‌شود بـا اشک
دست انـداخت و به نام عـلي
آمـد از پشتِ پـلک بـالا اشک
نـام اربـاب آمده کـه گذاشت
بعدِ يـک سـال پـا به دنيا اشک
نـام اربـاب آمـد و نـشنـاخت
بـاز در چشمِ مـن سـرا پـا اشک
پـس بـه نـامِ حسين مـي‌ارزد
دو سـه تـا قطره‌اش به دريا اشک
بـه امـيـدِ شـفـاعتـت هـم نـه!
از شـمـا ذکـرِ روضـه، از مـا اشک
جــمـع گـرديـده آتــشِ دوزخ
تـا شد از جـمـع چشـم، منـها اشک
تا کـه از گـونـه خـورد روي زميـن
گـشـت در روضـه اربـاً اربـاً اشـک
پـس بـه نـام لبـانِ خـشـک عـمـو
بـنـويـسـد مـشـک، بـابـا، اشـک
کــاروانــي رسـيـده اسـت از راه
کـه گـرفتـه است چـشمِ مـا را اشک
اشــک ريــزِ تـوام خـدا را شـکـر
مـن مـريـضِ تـوام خــدا را شـکـر
مهدي رحيمي