کد مطلب:۹۵/۸۵/۹۱

خداوند در قرآن مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد:

أَقيمُوا الصَّلاة؛[۱] نماز را برپاداريد.

ولی نمی‌فرماید: نماز را بخوانید؛ به این دلیل که «صلاة» بايد اقامه بشود. «اقامه صلاة» معادل است با درست كردن يك بُراق براى عروج؛ به همین سبب رسول گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید:

الصلاة معراج المؤمن؛[۲] نماز، معراج مؤمن است.

وقتی که تکبیرةالاحرام را گفتی، نبايد پراكنده باشى. معادل و صورت ملكوتي نماز، اسبابى است كه انسان را بالا مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد؛ اسبابى است كه كشف حجب مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. اگر انسان واقعاً اهل صلاة باشد، در عالم ملكوت سير مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند و وقتی که ذکر «سبحان اللّه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌» را می‌گوید، روح، مشغول به خوراك‌های بهشتی می‌شود. همين حالت در نماز [مشغولیت به خوراک‌های بهشتی] كه مقصد بعضی از ما است، چه بسا براى بعضى از اوليای خدا تنزّل باشد؛ يعنى آن‌ها حاضر نيستند خودشان را جزء خورندگان بهشتى بدانند؛ زیرا اين سير، مراتب زیادی دارد. آن کسی كه با يك «سبحان اللّه»‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بيشترين خوراك معنوى را مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد، ناراحت است كه من چرا بايد در بهشت به خوراكش اكتفا كنم؟ مراتب عالى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر هست؛ چرا سبحان اللّه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ من تبديل به مراتب عالى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر نمى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ چرا خوراك مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ این، راهی است که هيچ‌وقت پايان ندارد.

خبرهايى بوده است كه اميرالمؤمنين علیه‌السلام هم گريه مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند؛ به دلیل بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نهايتى حق‌تعالى و مراتب توحيدى است؛ يعنى خداى متعال نسبت به اهل بيت علیهم‌السلام نیز بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نهايت است. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله سجده‌های دائم، گريه‌های دائم، التماس و … داشتند. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نسبت به خلق خدا، غنى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترين فرد هستند؛ اما نسبت به حق‌تعالى قضايا متفاوت است.

[۱] . سوره بقره، آیه ۴۳٫

[۲] . سفینة البحار، ج۲، ص۲۶۸٫