کد مطلب:۹۵/ ۸۷/ ۹۵

چيزي كه بلا را براي ما بلا مي‌كند، نگرش و برداشت بلاگونه به بلاهاست. اگر انسان، حالت تسلیم داشته باشد، راحت‌تر با قضايا کنار مي‌آيد؛ يعني همه‌چیز را زيبا مي‌بيند. آیت الله ناصری حفظه‌الله‌تعالی نقل مي‌كردند: روزی ماشین مرحوم حاج عبدالزهراء رحمة‌الله‌علیه واژگون شد و گردن ایشان شکست. حاج عبدالزهراء بعدها گفته بود: «وقتي در بیمارستان، گردنم را جا مي‌انداختند، لذت مي‌بردم و هیچ‌دردی احساس نمي‌كردم». دقت کنید که همین‌بلا برای بعضی افراد چقدر مي‌تواند اذيت‌كننده باشد؟!

 اواخر عمر مرحوم آیت الله‌ قاضي قدس‌سره یکی از پسرهای ایشان دچار برق‌گرفتگی می‌شود و از دنیا می‌رود. یکی از فرزندان ایشان می‌گوید: وقتي برادرم فوت كرد، مادرم خيلي بي‌قراري مي‌كرد. پدرم به مادرم گفت: «چرا این‌قدر گريه مي‌كني؟» مادرم فقط اشك مي‌ريخت. تا این‌که روزی ديدم مادرم آرام شده است. براي ما خيلي جای تعجب بود که هنوز چندروزی از مرگ برادر نگذشته است؛ اما مادر این‌قدر آرام شده است. روزی از مادرم پرسیدم: «چه اتفاقی افتاد که این‌قدر آرام شدی؟» اما او جوابی نداد. که ناگهان پدرم وارد شد و مرا دعوا کرد و نگذاشت که قضیه را بفهمم.[۱]

 آیت الله كشميري قدس‌سره مكرر مي‌فرمودند: فرزند مرحوم قاضي كه فوت شده بود، ایشان می‌فرمود: «این محمد است که من او را می‌بینم، حالش خوب است؛ گريه ندارد. چرا اهل خانه اين‌قدر بي‌تابي مي‌كنند؟!»

پس نوع نگرش‌ انسان است که بلا را آسان مي‌كند یا این‌که نعمت را تبديل به بلا مي‌كند. برخورد صحیح انسان با قضایا، شرح صدر ايماني مي‌خواهد. گاهي نوع نگرش انسان، فضاهاي وسيع را تنگ و گاهي فضاهاي تنگ را وسیع مي‌كند. اين نگاه ايماني به قضايا و رشد ايماني، براي افراد و نگرش‌هاي مختلف، متفاوت است.

[۱]. عطش، ص ۳۸۴٫