بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب:۹۵/۸۷/۱۰۴

شروع سلوک معنوی با توسل به اميرالمؤمنين عليه‌السلام است، توسلات ديگر هم هست؛ اما آن‌چه كه ما از معارف سلوكي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهيم نزد اميرالمؤمنين عليه‌السلام است و اين منافاتي با توسلات دیگر حتی در ایام محرّم ندارد. بايد ارتباط با امیرالمؤمنین عليه‌السلام را قوی کرد؛ حتي به صورت ذكر. بايد وارد اين بهشت شد: «فَادْخُلي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ في‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ عِبادي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌».[۱]

بعد از رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم، در اصل و كُلّ ولايت، يك عَلَم، مستقرّ است. رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم آمده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند كه دين خدا را ارائه كنند، بذر توحيد را بنشانند. رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم پدری مهربان برای همه هستند و همه هستي، مديون ايشان است؛ اما اگر کسی بخواهد حركت سلوكي به سمت توحيد، معارف و شناخت رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم داشته باشد، اميرالمؤمنين عليه‌السلام باب این حرکت هستند.[۲] انسان از هر طرفي برود، سر و كارش با آن حضرت است.

انسان سعي كند در همین دنیا تكليف خود را مشخص كند که به سوی بهشت برود یا جهنم. معرفت و سير، يعني كاري كه ديگران مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند تا قيامت معطّل شوند، انسان همين‌جا تكليفش را مشخص كند؛ از این رو نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود اميرالمؤمنين عليه‌السلام را نبيند يا به صورت كلي بخواهد يك قضايايي را در نظر بگيرد؛ بلکه بايد عبيدِ حضرت شد که در این‌صورت، حواله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پشت سر هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد. الآن زمان امامت حضرت بقية اللّه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ عليه‌السلام است؛ ولي اگر انسان، با اميرالمؤمنين عليه‌السلام پيوند خورد، توسلش با حضرت بقية اللّه عليه‌السلام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ گیرایی خاصی پیدا می‌کند و حضرت هم براي او يك احترام ديگري قائل می‌شوند.

در هر صورت باید انسان تکلیف خود را مشخص کند تا بداند چه‌كاره است. اين طريق بزرگان نجف، طريق موفّقي است. طريق‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي ديگر هم چه بسا باشد و هست؛ امّا فعلاً بايد در اين جرگه درآمد، پيوند را محكم كرد، توسلات را زياد كرد.

بزرگاني مثل مرحوم قاضي، آسيد احمد كربلايي، سيد مرتضي كشميري، همه از طریق اميرالمؤمنين عليه‌السلام  بوي اين معاني را گرفته‌اند. گرچه اين خانواده، خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اي هستند كه هر كجا بار انداختي، مثل این‌که همه‌جا بار انداخته‌اي؛ فرقي نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند؛ امّا اگر يك جايي مشخص شد، حركت، ملموس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. براي شروع حركت، وقتي گفت: «يا اميرالمؤمنين» و عنايت شد، فرق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند؛ مرحله به مرحله هم فرق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند. انسان باید در حرکت اولیه، مدت‌ها گریه کند تا حضرت سيدالشهداء عليه‌السلام که باب وسيع رحمت الهي هستند، او را در طریق قرار دهند. گريه، انسان را پاك مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند و براي حركت سلوكي، توحيدي و معرفتي آماده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند. بعد از این، مدت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها با توسل به اميرالمؤمنين عليه‌السلام حرکت کند و عصمت الهي را از خدا بخواهد و حتي در افكارش صاف، پاك و زلال باشد. ما باید به‌گونه‌ای پیوند برقرار کنیم که زمانی که اين كتب حديث را مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خوانيم، همان‌زمان را حس كنيم، همان ‌مطالب را حس كنيم؛ مانند این‌که اين روايت را خود حضرت به ما مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويند. در این‌صورت يك روايت در مذمّت دنيا، دل ما را صاف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند و از دنيا دور مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند.

—————————————————————

[۱]سوره فجر، آیه ۲۹٫

[۲]. همان طور که در روایتی از رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم نقل شده است: عليّ باب اللّه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. (كشف اليقين في فضائل أمير المؤمنين عليه السلام، المقدمة، ص: ۱۵).