بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب:۹۵/۸۷/۱۱۸

ایجاد حالت اقامه صلاة و همه عبادات، دو زمينه مي‌خواهد؛ يك زمينه كلي كه مؤمن در مراقبه به سر ببرد، اهل آرامش باطن باشد، اهل توجهات باشد، اهل شلوغ‌كاري، به‌هم‌ريختگي، افكار متنوع حرام و حلال نباشد؛ يعني قوه خیال او مهار داشته باشد. زمینه دیگر هم مربوط به وقت خود عبادت است. در آن وقت باید توجهات، بیشتر باشد. با این دو زمینه است که صلاة، اقامه مي‌شود و انسان دو ركعت نماز هم كه مي‌خواند، آن نماز به صورت يك فرد، يك مَلَك كامل، تجسم می‌شود. گاهی ارزش دو ركعت نماز به اندازه يك عمر عبادت بيشتر است به شرطی که اين توجه واقعاً براي انسان بماند.

متأسفانه الآن ما چطور نماز می‌خوانیم يا به دیگران چطور القا مي‌كنيم كه نماز بخوانند؟ اکتفا کردن به حدّ و حدود ظاهري، کافی نیست. چقدر عجيب و غريب است که انساني بطون معاني غيبيه را رها كند و فقط اداي حروف ظاهري را مراعات کند. چنین معاني غیبیه‌ای در انتظار ما است؛ اما خودمان را به چه قسمت‌هايي مشغول كرده‌ايم که خود را بی‌نصیب می‌کنیم. اگر حركت معنوی انسان با مقدمات صحيح باشد، همان دو ركعت نماز، واقعاً كافي است و خیر زیادی را نصیب او می‌کند.

به حسب بعضي روايات، نوافل سبب تكميل كاستي واجبات هستند[۱] و اين توسعه‌اي است كه خداي متعال در عالم معنا براي ما قرار داده است كه چيزي بتواند جايگزين چيز دیگری باشد. اگر نماز واجب انسان که باید ملكوت آن به يك فرد سالم تبديل بشود، ملك زيبارخی بشود و بالا برود، بر اثر عدم توجه، بخشي از آن ناقص شده است، نافله، آن نقص را جبران مي‌كند. این، نشان‌گر الطاف الهي است و این‌که اهل بيت علیهم‌السلام بيان‌گر نكات و دقایق و معاني و معارف برای ما بوده‌اند. پس، از نافله براي تكميل واجبات مي‌توان استفاده كرد.

——————————————————–

[۱] . عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَنْ صَلَّى وَ أَقْبَلَ عَلَى صَلَاتِهِ لَمْ يُحَدِّثْ نَفْسَهُ وَ لَمْ يَسْهُ فِيهَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِ مَا أَقْبَلَ عَلَيْهَا فَرُبَّمَا رُفِعَ نِصْفُهَا وَ ثُلُثُهَا وَ رُبُعُهَا وَ خُمُسُهَا وَ إِنَّمَا أُمِرَ بِالسُّنَّةِ لِيَكْمُلَ‏ مَا ذَهَبَ‏ مِنَ‏ الْمَكْتُوبَة. (محاسن، ج۱، ص ۲۹).