بسمه تعالی

کد مطلب:۹۶/۸۶/۱۵۱

مرحوم ملاّ حسين‌قلي همداني قدس‌سره در یکی از نامه‌هایشان[۱] يك تشبیهی از حضرت لقمان عليه‌السلام نقل مي‏ كنند كه آن حضرت به فرزندشان فرمودند:

يَا بُنَيَّ إِنَ‏ الدُّنْيَا بَحْرٌ عَمِيقٌ‏ قَدْ هَلَكَ فِيهَا عَالَمٌ كَثِيرٌ؛^[۲]

ای فرزندم! دنیا دریای عمیقی است که افراد بسیاری در آن غرق شدند و به هلاکت رسیدند.

 اين چه زاويه ‏اي از دنيا است كه کوچک و بزرگ ما را به سمت خودش مي‏ كشاند؟ چه زاويه جذّابي است كه به تدریج، آخرت را از ياد انسان مي ‏برد؟ چه زاويه ‏اي است كه انسان دلش مي‏ خواهد مشغول به عبادت شود، ولي به او اجازه نمي ‏دهد؟

ما گرفتار يك زاويه‏ اي از زواياي محبّت به دنيا يا اشتغال به دنيا مي‏ شويم كه آن هدف اصلي که برای آن آفريده شده‏ ايم را از نظر ما دور می‌کند و ما را به خودش مشغول می‌نماید.

انسان تا قضايا برايش شفاف و قابل شهود نشده باشد، آسيب‏ پذير است؛ لذا حضرت ابراهيم عليه‌السلام از همان اول از خدا تقاضاي شهود ملكوت را كردند.[۳] خداي متعال هم پرده را از چشم‌هاي ايشان كنار زد.

انسان زمانی که بطن و باطن قضايا را فهميد، قضایای او متفاوت خواهد بود. اگر ما سعي و تلاش، گريه، زاري و توسلات و … داشته باشیم، زمانی می‌رسد که دل ما با یاد خدا آرام می‌گیرد.

گاهي مؤمنين در طول طريق خواب‌هايي مي ‏بينند که الآن متوجه نمي ‏شوند؛ ولي در آینده وقتی اين خواب‌ها را كنار هم مي‏ گذارند مي‏بينند چه نتايج خوبي مي‏توان از آن خواب‌ها در خداشناسي و ايمان گرفت؛ لذا دل آن‌ها آرام می‌گیرد.

 ——————————————————————————

[۱]. تذکرة المتقین، ص ۲۱۴٫

[۲]. تفسير القمي، ج‏۲، ص ۱۶۴٫

[۳]. سوره بقره، آیه ۲۶۰٫