بسمه تعالی

کد مطلب: ۲۰۷/ ۸۷/ ۹۶

کسانی که سفرهاي معنوي براي آن ها پيش مي آيد؛ چه در ماه رمضان و چه با ذكر يک حرکتي مي کنند، هداياي آسماني هم نصيبشان مي شود. در هر سفري، اگر نفسي توانست خودش را از زمين بکَند، بعد از آن، هدايا بسیار است.

به طور ناخودآگاه برای کسانی که به جبهه مي رفتند، شب هاي عمليات که از خودشان مي گذشتند، اين سفر محقق مي شد؛ همه  اسباب سفر آماده بود، بعضي  از آن ها مي رفتند و مي رفتند. اينهایي كه بارشان را خيلي سبک کردند، و رفتند – يعني در آن مرحله اي که دل را به دريا زدند- موفق شدند و آن سير برزخي را خيلي کوتاه مي کند. حتي آن هايي که برگشتند [و شهید نشدند] امتيازاتي پيدا مي کنند. کساني که اين سفر را می گذراندند، نصيب های زیادی پيدا مي کردند؛ البته واقعاً بستگي دارد چقدر از خودش گذشته باشد و روي خودش پا گذاشته باشد. بسیاری از این افراد را ديده ام که خداوند هداياي معنوي به آن ها مي داده؛ اولاد صالح، اراده خوب و عاقبت به خيري؛ اين ها نمونه هایی از هداياي آسمانيِ آنها است.

خوب آن فضای جبهه و جنگ كه ديگر تمام شد؛ اگر کسي مشابه آن سفرها را بخواهد، ماه رمضان، بهترين فصل و فرصت است. انسان باید کمر همّت را ببندد. روزه، جمع و اجتماع، ليل و نهار ماه مبارک رمضان، همه براي حرکت هاي معنوي مساعد است. تکرار این حرکت و فرصت معنوی هم کم است و معلوم نيست در آینده چه بشود؛ حالا که این فرصت پيش آمده، بايد حرکتي کرد.

اگر کسي بپرسد که مي خواهيم حرکت کنيم، بالأخره بايد وظايف متفاوت باشد و می خواهیم بدانیم که چه کنیم؟ باید گفت: آن چه هست این است که بخش زيادي از اوقات  ما به بطالت مي گذرد و نفوس ما مشغول به لهويات است. باید يک مقدار از اوقات مان را با قرآن پُر کنيم. علاوه بر روزه، باید وقتی هم برای قرآن گذاشت تا دل ما را به سمت خودش بکشد. بعضي از برنامه هايمان، اعمال مخصوص ماه مبارک رمضان باشد. سبک بودن بعد از افطار هم مهم است.