کد مطلب  :  ۹۴/۸۵/۲

یکی از اموری که در سیر معنوی انسان، بسیار بر آن سفارش شده، جدیّت و تلاش است؛ همان طوری که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نهج البلاغه فرموده‌اند:

«فَعَلَيْكُمْ بِالْجَدِّ وَ الِاجْتِهَادِ وَ التَّأَهُّبِ‌ وَ الِاسْتِعْدَادِ وَ التَّزَوُّدِ فِي مَنْزِلِ الزَّاد[۱]؛

بر شما باد به تلاش و سخت‌كوشی و مهیا شدن و آماده گشتن و تهیه زاد و توشه در این دنیا».

والد ما [آیة الله ناصری حفظه‌الله‌تعالی] می‌فرمودند: در جوانی به مسجد كوفه رفتم. هوا بسيار گرم بود. چند رکعت نماز خواندم و در همین لحظه به شيخ پيري برخورد كردم؛ ديدم عمامه‌اش را روي دستش گذاشته و دستمالي مرطوب بر سر خود قرار داده و در هر مقامی نماز مي‌خواند. مدتي او را زير نظر گرفتم و از نشاط اين پيرمرد در عبادت خدا و ارتباط با خدا تعجب کردم. پرسيدم: «ايشان كيست؟» گفتند: «حاج آقا بزرگ تهراني قدّس‌سرّه ».

قواعد بزرگان مانند قواعد اهل بيت علیهم‌السلام خيلي متقن و شفاف بوده است؛ آنها با خودشان راست مي‌گفته‌اند. گاهي حركت ما مثل خودكشي مي‌ماند؛ يعني در ظاهر يك الگويي براي خودمان انتخاب مي‌كنيم، اما در باطن به آن التزام نداريم و مسير ديگري را مي‌رويم؛ از این رو به نتيجه نمي‌رسيم.

[۱] . نهج البلاغة، خطبه ۲۳۰