کد مطلب  :  ۲۱/ ۸۵/ ۹۵

خداوند، آیة الله سيد اسماعيل هاشمي قدس‌سره را رحمت كند. ایشان می‌فرمودند: «ما طلبه‌‌ها از اين مباحث الفاظ، خارج نشده‌‌ايم».

آن قدر علوم و معانی وجود دارد که لذت‌بخش و سُکرآور است. لذائذ حقيقي، مربوط به روح است؛ مربوط به درك است. خداي متعال پنج قوه برای انسان، قرار داده تا بتواند حقایق را تصور كند. قوه باصره، همان مقدار لذت را که به روح، منتقل مي‌‌كند، قوه ذائقه نیز به همان مقدار منتقل می‌کند؛ ولی ‌‌ما غرق نعمت هستيم و متوجه نيستیم. قوه لامسه و شامه و سامعه نیز همین طور است.

ما در عالم ماده و دنيا، مثل كسي هستيم كه مي‌‌خواهد غذاي لذيذي بخورد؛ ولی بر زبان او يك پلاستيك نازك كشيده شده است؛ ببینید چنین کسی چطور غذای لذیذ به دهانش طعم نمي‌‌دهد و اگر آن پلاستيك را بردارد، چقدر براي او لذت‌بخش مي‌‌شود؟ وقتي انسان از جسم و بدن خود بگذرد، مثل اين است كه آن پلاستيك نازك را از روي حس‌های او برداشته‌‌اند؛ البته به شرطي كه انسان، شلوغ نباشد؛ یعنی افکار متشتت نداشته باشد و راهي به عالم معنا ‌‌پيدا كرده باشد.