تحفه قدسي
آخرين مناجات

اشاره
فرض کنيد در جاده‌اي راه خود را مي‌رويد که متوجه مي‌شويد عده از حراميان – امثال تکفيري‌هاي امروزه- راه را بر شما و خانواده‌تان مي‌بندند. و شما در اين ميان متوجه مي‌شويد تنها به جرم شيعه بودن به دست اينان کشته خواهيد شد. نگراني لحظات پاياني عمر و اينکه بعد از شما چه بر سر خانواده‌تان خواهد آمد، عقل را از سر بيرون مي‌کند. در اين حال، شما از خدا چه مي‌خواهيد و چگونه او را ياد مي‌کنيد؟
آنچه در پيش رو داريد، دعايي است که از امام حسين ع در شرايطي به مراتب سخت‌تر از آنچه گفته شد نقل گرديده است. اينکه حضرت سيدالشهدا ع در اين شرايط چه خواسته‌اي از خدا دارند و چگونه پروردگار خود را مي‌خوانند بسيار قابل توجه و درس‌آموز است. و اينک آن دعا از مفاتيج الجنان تقديم مي‌شود:
اين، آخر دعاى آن حضرت است در روزى كه بسيار شده بود دشمنان او؛ يعني روز عاشورا:
اللَّهُمَّ أَنْتَ مُتَعَالِي الْمَكَانِ عَظِيمُ الْجَبَرُوتِ شَدِيدُ الْمِحَالِ غَنِيٌّ عَنِ الْخَلاَئِقِ عَرِيضُ الْكِبْرِيَاءِقَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ قَرِيبُ الرَّحْمَةِ صَادِقُ الْوَعْدِ سَابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاَءِ قَرِيبٌ إِذَا دُعِيتَ مُحِيطٌ بِمَا خَلَقْتَ قَابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تَابَ إِلَيْكَ‏ قَادِرٌ عَلَى مَا أَرَدْتَ وَ مُدْرِكٌ مَا طَلَبْتَ وَ شَكُورٌ إِذَا شُكِرْتَ وَ ذَكُورٌ إِذَا ذُكِرْتَ‏ أَدْعُوكَ مُحْتَاجاً وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ فَقِيراً وَ أَفْزَعُ إِلَيْكَ خَائِفاً وَ أَبْكِي إِلَيْكَ مَكْرُوباً وَ أَسْتَعِينُ بِكَ ضَعِيفاً وَ أَتَوَكَّلُ عَلَيْكَ كَافِياً احْكُمْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ قَوْمِنَا (بِالْحَقِّ) فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا وَ خَدَعُونَا وَ خَذَلُونَا وَ غَدَرُوا بِنَا وَ قَتَلُونَا وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِيِّكَ وَ وَلَدُ (وُلْدُ) حَبِيبِكَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللهِ الَّذِي اصْطَفَيْتَهُ بِالرِّسَالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ عَلَى وَحْيِكَ‏ فَاجْعَلْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا فَرَجاً وَ مَخْرَجاً بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏؛
خداوندا! تو بلندمقام، با جلال و جبروت، محكم‌تدبير، بى‏نياز از خلق و داراي كبريايى پهناور هستي. بر هر چيز که بخواهي توانايي و رحمتت نزديك، وعده‏ات صدق، نعمتت فراوان و امتحانت نيكو است. در هنگامي که تو را بخوانند، نزديک هستي، بر آفريده‌هايت احاطه‌داري و پذيرنده توبه کسي هستي که به درگاهت توبه کند. بر هر چه اراده کني، توانا هستي و هر چه را بطلبي مي‌يابي، هرگاه سپاست گويند، بسيار سپاس مي‌گويي و هرگاه يادت کنند، بسيار ياد مي‌کني. نيازمندانه تو را مي‌خوانم و فقيرانه مشتاق توام و ترسان به تو پناه مي‌برم، و مخزون به درگاهت مي‌گريم. و در حال ناتواني، از تو کمک مي‌خواهم و بر تو توکل مي‌کنم که مرا کفايت نمايي بين ما و قوم ما [به حق] حکم فرما؛ چرا که آنان ما را فريفتند و با ما خدعه کردند؛ ما را تنها گذاشتند و با ما پيمان‌شکني کردند و به کشتن ما کمر بستند در حالي که ما خاندان پيامبرت و فرزندان حبيبت، محمد بن عبدالله[ص] هستيم؛ [همان پيامبري] که او را به رسالت برگزيدي و بر وحي خود امينش قراردادي پس در اين امر، براي ما گشايش و راه خروجي قرار ده؛ به مهرباني‌ات، اي مهربان‌ترين مهربانان!