کد مطلب  :  ۷۶/ ۸۵/ ۹۵

در حالات معنوي، بين حال و نور مطلق و بین حال و تقرّب، همسايگي هست. اگر انسان، بر قواعد مسلط باشد، می‌تواند نزدیک‌ترین مسير را طيّ كند. بسیاری از ما به دلیل عدم شناخت اسباب، خيلي زمينه‌ها را از دست مي‌دهيم؛ مثلا تأثیر‌پذیری مکان از عبادت و ذکر، امری مجرّب و طبق قاعده است؛^[۱] لذا اگر در مكانی که عبادت و ذکری انجام گرفته است، جلسه غفلتي برپا شود، آثار آن مكان از بين مي‌رود. آيه «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ»^[۲] اشاره به همین مطلب دارد که این افراد، نمازی را که خوانده بودند ضایع کردند. نمازي كه انسان به جا مي‌آورد، گاهي يك صداي موسيقي، يك جلسه لهو و لعب و يك معصيت، نورِ فضا را از بين مي‌برد و زمين، استعدادش را از دست مي‌دهد؛ حتي دعا در مكاني كه محل نماز بوده است، زودتر مستجاب مي‌شود.

خداوند مرحوم آیت الله كشميري قدس‌سره رحمت كند؛ مي‌فرمودند: «فرزندان مرحوم سيد احمد كربلايي قدس‌سره من را به خانه ایشان بردند». يكي از فرزندان ایشان به من گفت: «آقا! آیا می‌دانید جايگاه نماز و عبادت پدرم كجا بوده است؟» مرحوم آیة الله کشمیری قدس‌سره فرمود: «يك دور در خانه زدم و گفتم جایگاه نماز پدر شما در اين اتاق بوده است». او گفت: «بله، در همین اتاق بوده است». ایشان فرمودند: «رفتم داخل اتاق و گفتم: این قسمت اتاق است». او گفت: «بله؛ دقيقاً جایگاه نمازشان اينجا بوده است».

[۱]. همان طوری که این مطلب از فحوای بعضی از روایات استفاده می شود؛ مانند: «إِذَا اشْتَدَّ عَلَيْهِ نَزْعُ‌ رُوحِهِ‌ فَحَوِّلْهُ إِلَى الْمُصَلَّى‌ الَّذِي كَانَ يُصَلِّي فِيه»؛ «زمانی که حال محتضر، شدت گرفت او را به مکانی که در آن نماز می خوانده منتقل کنید» (بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۲۳۴).

[۲]. سوره مریم، آیه ۵۹