بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب: ۹۵/۸۶/۱۰۹

موضوع شاكله، دقيقا با موضوع «معادن» که در روایت امام صادق عليه‌السلام نقل شده است، ارتباط دارد.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه‌السلام قَالَ: النَّاسُ مَعَادِنُ كَمَعَادِنِ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ فَمَنْ كَانَ لَهُ فِي الْجَاهِلِيَّةِ أَصْلٌ فَلَهُ فِي الْإِسْلَامِ أَصْلٌ؛^[۱]

مردم معدن‌هایی هستند چون معدن‌های طلا و نقره، پس هر که در دوران جاهلیت ریشه و اصلی داشته در اسلام نیز همان ریشه و اصل را دارا است.

البته این معادن، منحصر به ذهب و فضه نيست؛ چُدن هم در آن هست. شغل مردم، غالبا اختیاری نیست و روزگار آن‌ها را به شغل و کاری سوق می‌دهد. اگر شاكله معدني شخص با شغلش مناسب باشد، خيلي رشد مي‌‌‌‌كند؛ ولي انسانی که نمي‌‌‌‌داند چه شاكله‌‌‌‌اي دارد، نمی‌داند چه شغلی را  انتخاب كند.

با این حال اگر ديدگاه معدني به انسان پیدا كردي و معدنش را يافتي، باز هم همه مشكل حلّ نمي‌شود؛ بلکه باید مشخص شود که آیا او این حالت معدنی را برای زندگی‌ می‌خواهد یا براي شغل یا براي سلوكش تا گفته شود چه كار كند كه در آن امر خاص، موفق شود.

«ذهب» در دنيا يك معنا دارد و در روايات يك معناي ديگر. معدن ذهب در انسان یعنی جوهره فرد، طلايي باشد. بالاترين و اوج جوهره افراد، طلا است؛ ولي توسلات بسیار لازم است تا معدن وجودي انسان، طلایي شود. علت این‌که حضرت سيد الشهداء عليه‌السلام  افراد خاصي را برای کربلا انتخاب ‌کردند، این بود که این افراد، معدنشان طلایي بود؛ اما در طول مدّت، روي آن، غبار نشسته بود.

———————————————————————

 [۱]. الکافی، ج۸ ص ۱۷۷٫