بسمه تعالی

کد مطلب:۹۶/۸۶/۱۶۹

در ادعيه يك سيرى وجود دارد كه خوب است مورد توجه قرار گیرد. آن سیر این‌گونه است که انسان مواقعى كه مضّطر مى‏ شود، اول استغفار كند و گناهان خودش را [اگر به زبان نمی‌آورد،] حداقل در نظر آورد و بگوید: خدايا من اين خطاها را كردم و تو دست از لطفت برنداشتى. بعد شروع كند از انبيا عليهم‌السلام ياد كند؛ از حضرت آدم، شيث، نوح و ابراهيم و … تا به اهل بيت عليهم‌السلام برسد و اسامی آن‌ها را نیز ذکر کند. بعد از اهل بيت عليهم‌السلام کسانی را که تالى‌تلو عصمت هستند، نام ببرد مثل حضرت اباالفضل عليه‏السلام، حضرت زينب سلام‌الله‌علیها و حضرت معصومه عليهاالسلام و … تمام اسامي آن بزرگوران را بياورد، صلوات بر ايشان بفرستد و آن‌ها را شفيع قرار دهد. بزرگان و اولیای خدا را كه بعد از اهل بيت عليهم‌السلام بوده ‏اند را نیز یاد کند و برای آن‌ها استغفار و طلب رحمت کند. بعد از این بگوید: خدايا به من تفضّل و ترحّم كن.
کسانی كه حالتى برايشان پيدا مى‏ شود كه مى‏ خواهند وارد عالم مجردات شوند، باید این کار را بکنند تا آن‌ها را راه دهند. توبه، استغفار، صلوات بر محمد و آل محمد عليهم‌السلام، ذکر اسامی آن‌ها و خداوند را به آن‌ها قسم‌دادن، در را باز می‌کند. این روش از برخی روایات هم قابل برداشت است.[۱]

———————————————————–

[۱]إِيَّاكُمْ‏ أَنْ‏ يَسْأَلَ‏ أَحَدٌ مِنْكُمْ رَبَّهُ شَيْئاً مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ حَتَّى يَبْدَأَ بِالثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْمِدْحَةِ لَهُ وَ الصَّلَاةِ عَلَى النَّبِيِّ وَ آلِهِ ثُمَّ الِاعْتِرَافِ بِالذَّنْبِ ثُمَّ الْمَسْأَلَة؛ اگر يكى از شما حاجتى از حوايج دنيايى و آخرتی داشت، قبل از هر چيز اوّل خداوند را ثنا كند و مدح گويد، بعد صلوات بر پيامبر و آلش بفرستد، سپس اعتراف به گناهان خود کند و بعد از آن حاجات خود را طلب كند. (سفينة البحار، ج‏۳، ص۵۰٫ همچنین در روایات دیگر این‌گونه آمده است: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: إِنَّمَا هِيَ الْمِدْحَةُ ثُمَّ الثَّنَاءُ ثُمَّ الْإِقْرَارُ بِالذَّنْبِ‏ ثُمَّ الْمَسْأَلَةُ إِنَّهُ وَ اللَّهِ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلَّا بِالْإِقْرَارِ. (اصول الکافی، ج‏۲، ص۴۸۴) عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: لَا يَزَالُ‏ الدُّعَاءُ مَحْجُوباً حَتَّى يُصَلَّى‏ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد. (اصول الکافی، ج‏۲، ص۴۹۱))