کد مطلب :  ۶۸/ ۸۵/ ۹۵

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید:

وَ إِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيم؛[۱]

و چنانچه بخواهد از طرف شيطان در تو وسوسه‌ای پديد آيد، به خدا پناه ببر كه خداوند شنوا و داناست.

چرا استعاذه‌های ما اثر نمی‌کند؟ به خاطر اين كه ما موقعيت را خوب نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسيم و باطنا استعاذه نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنيم. استعاذه ما فقط لفظ است. اگر خدا را شناختيم، نياز خودمان را شناختیم، دشمن را قويّ ديديم و به آن خدای صمد، پناه برديم، آن وقت استعاذه ما حقیقی است.

سلام به اهل بيت علیهم‌السلام و دعا نیز همين‌طور است. تا دل انسان، بيدار نشود و پشتوانه‌ كارهای او قرار نگيرد، فایده‌ای ندارد. شيطان در الفاظ، خيلي مسلط‌تر از انسان است. پشتوانه دل، تمام سرمايه‌ انسان است. حتّي در لعن بايد آن قدر دشمن را بشناسيم و عملش را بد ببينيم كه موجب نفرين بر او باشد. باید به گونه‌ای از شیطان یا دشمن، دلگیر شد كه نفرین ما تراوش‌های منفي به سوي آن باطل باشد و باعث درد دشمن شود. اگر در بحث شیطان‌شناسی، خوب کار شود، بخشي از گرفتاري‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي انسان برطرف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

[۱] . سوره اعراف، آیه ۲۰۰