کد مطلب  :  ۷۱/ ۸۵/ ۹۵

از حالا بايد برای عالم پس از مرگ، فکری کرد. عجیب است! بعضي‌‌ها سال‌ها در عرصه‌های محشر معطل مي‌‌شوند. محشر، خيلي معطلي دارد. اصلاً تصورش هم سخت است. انسان، كناري نشسته است – انسانی که در دنيا چقدر محترم بوده‌‌ است – آن هم نه چند روز یا چند سال، منتظر است گاهي يك امامزاده‌‌اي بيايد [و باعث نجات او بشود]. افرادي می‌آیند و مي‌روند؛ اما كسي كه بتواند از او دستگيري كند و او را بشناسد، نیست. هر مقدار، عمل صالح در دنیا زيادتر باشد، راحت‌تر است؛ ولي هر مقدار كمتر باشد، در محشر معطلي‌‌هاي زيادی دارد.

در برزخ، شفاعت نیست؛ ولي در قیامت هم كه شفاعت هست، ممکن است انسان به كسي برنخورد تا او را نجات دهد؛ مثلا به حضرت اباعبدالله علیه‌السلام بگويد: من براي شما سينه زدم، يا بعضي از شفیعان ديگر را ببیند تا او را نجات بدهند.

چينش قواعد برزخ و محشر، همين الآن هم مشخص است. لحظه به لحظه‌‌اش زير نظر خداست؛ ولي سير و اسباب خاص خود را دارد. زمين، در قیامت بي‌قرار است. چه كسي باشد كه در دنیا آرامشِ ذكر خدا، دلش را گرفته باشد تا این که در قیامت هم آرامش داشته باشد؟!