کد مطلب  :  ۷۴/ ۸۵/ ۹۵

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید:

مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌‌‌‌‌ وَ هُوَ مُؤْمِن ٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَة وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُون؛[۱]

هر كس از مرد و زن عمل شايسته كند و مؤمن باشد، او را زندگى نيكو دهيم و پاداششان را بهتر از آنچه عمل مى‌‌‌‌‌كرده‌‌‌‌‌اند مى‌‌‌‌‌دهيم.

«مَنْ عَمِلَ صالِحاً» مقيد به وحدت نيست؛ بلکه جنس عمل منظور است؛ یعنی در مقام مشخص کردن عمل صالح خاصّي نیست. فعلا گرفتاري ما در اين است كه عمل صالح از غير صالح ممتاز باشد و مبتلا به عمل غير صالح نشويم؛ البته عمل صالح هر شخصی با دیگری فرق می کند: «حَسَنَاتُ‌‌‌‌‌ الْأَبْرَارِ سَيِّئَاتُ‌‌‌‌‌ الْمُقَرَّبِين‌‌‌‌‌».^[۲] ممکن است شخصي عمل صالحي انجام ‌‌‌‌‌دهد كه خيلي اوج دارد، خيلي اخلاص دارد، خيلي بالاست؛ در حالی که آن عمل صالح، از يك فرد معمولي مثل ما خواسته نشده است و در توان ما هم نيست.

به هر کسی یک میزانی برای تشخیص داده‌اند. به يك نفر میزانی داده‌‌‌‌‌اند به اين نحو كه ذهنش مانند دماسنج، حرارت آتشين گناه و فكر گناه را از صد كيلومتري حس می‌کند و عمل صالح او جلوي ورود گناه و فکر گناه را می‌گيرد. يك نفر دیگر، محدوده‌اش پايين‌‌‌‌‌تر است و عمل صالح او فقط جلوي گناهش را می‌گيرد. هر کسی به حسب قدرت و دانایي‌‌‌‌‌ و محدوده ايماني‌اش، موظّف است عمل صالح را از غیر صالح تشخیص دهد.

[۱]. سوره نحل، آیه ۹۷٫

[۲]. بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۲۰۵٫