شعر جان و جانانه  –  بند اول

دوش رفتم سحر به ميخانه

تا دهندم يكي دو پيمانه

…

ديدم آنجا رجال لا تلهي

مات و مبهوت همچو پروانه

…

عده اي سر به كف ز خويش خجل

عده اي چون ستون حنانه

…

از خيالات رسته و فارغ

فارغ از داستان و افسانه

..

ناگهان اين صدا چو رعد مهيب

خواست از گوشه هاي خمخانه

…

لمن الملك ايها العشاق

همه گفتند جان و جانانه

…

رفتم از هوش و مدتي خاموش

بودم از نعره هاي مستانه

…

چو بهوش آمدم سر من بود

روي زانوي صاحب خانه

…

اشك شوق از دو چشم من مي ريخت

كه درختي عجب شد اين دانه

…

گفتمش نام خود بگو بامن

تابگويم به خويش و بي گانه

…

گفت نام مرا نوشته قلم

روي گلها و بال پروانه

…

چون به پروانه گفتم اين مطلب

دست بر سر كشيد شكرانه

…

پرزنان از زمين چو بر ميخواست

سخني گفت و رفت سلانه

…

كه علي پرده دار لم يزلي است

هرچه خواهي بخواه دست علي است