شعر – سير وسلوك 

خودشناسي ره مردان خداست

راه عارف زره خلق جداست

…

ره او راه يقين است يقين

خلق را گو سر اين سفره نشين

…

عارفت سوي خدا مي خواند

درد و درمان تو را مي داند

…

ليك بايد بجهاد اكبر

نفس خود را شكني پا و كمر

…

شهوات از پي نابودي تو

مي ستانند دلت را به گرو

…

چيست طول امل و آمالي

جمله اقعدني اغلالي

…

نكند بسته به زنجير شوي

هم زمين خوار و زمين گير شوي

…

ميل پستي مكن اي آزاده

تا نبينيم تو را افتاده

…

ذوالفقارت اگر امداد كند

حضرت عشق تو ار ياد كند

…

نفس مي ميرد و تو زنده شوي

تا ابد زنده و پاينده شوي

…

جذبه اي روح تو را مي گيرد

نفس اماره زتو مي‌ميرد

…

مي تواني كه كني خلع بدن

سفر روح كني بي سروتن

…

سفري با دل و جان خواهي كرد

سير باروح و روان خواهي كرد

…

سفري سوي سماوات كني

زنده دل كوچ ز اموات كني

…

شب چو بنشيني و قرآن خواني

رمز غيبوبت خود مي داني

 …

روح تو میل پلیدی نکند 

میل هر چیز که دیدی نکند

…

عالم قدس به کشف و به یقین

نگری علم، همین است همین

 …

چشم تو شاهد و بینا گردد

گر جهادت همه «فینا» گردد

 …

نفس اماره که از او فریاد

می دهد خرمن طاعات به باد

 …

همرهش گر بروی خوار شوی

مفتضح بر سر بازار شوی

 …

همچو طفلان به تو بازی ندهد

سوقت از حال به ماضی ندهد