شعر  –  روح مجرد

مى شناسم من يكى از انبيا

با بدن رفته است تا قرب خدا

…..

آن قدر دارد لطافت پيكرش

كه ندارد سايه از پا تا سرش

…..

جسم او بيني بسان برگ گل

كل عقل است آن عزيز و عقل كل

…..

دشمنانش هم به او اميدوار

جمله از احسان و لطفش شرمسار

…..

چشم او ريزد چو گوهرهاي ناب

دوزخي گردد بهشتي از ثواب

…..

خلق را او رحمه للعالمين

رحمه للعالمين يعني همين

…..

كه ندارد هيچ لطفي را دريغ

دست اندازد بگيرد هر غريق

…..

يا رب از ما تو سلامش مي‌رسان

بندگي‌ها از غلامش مي‌رسان

…..

قصه ما را بگو با آن حبيب

كه شده ما را دلي خونين نصيب

…..

حاليا ساقي ندارد جمع ما

بين ندارد نور اكنون شمع ما

…..

گر نظر بر ما كند از لطف اوست

در جهان از ساقي او گفتگوست

…..

شيعه را گو انتظار از حد گذشت

با كه گويد جز تو از خود سرگذشت

…..

قلب ما از درد هجران آب شد

چشمه در چشمان ما ناياب شد

…..

ريش‌ريش است اين جگر ما را و خون

از تو هستيم و اليك راجعون

…..

اي عزيز مصر هستي الرجا

الرجا ما را دعا گوئي دعا

 ****************

 

اين شعر در ضمن شعر قبلي آمده كه اختلافاتش با اين شعر ذكر شد