شعر – داستان نقطه باء

داستاني است عجب نقطه باء

كه از او خلق خدا گشته به پا

..

‏خوش بود گر كه ز خود بگريزى‏

با تولاى ولى آميزى‏

..

ظلمت و جهل به يك سو بنهى

تا ز وسواس و خيالات رهي

..

‏ديده روشن كنى از اسم خدا

تا خدا رنگ كند جان تو را

..

نور اسماء كند امدادت

مي‌شود لطف خدا استادت

..

آن كه فرمود منم نقطه باء  ‏

 رازي از غيب تو را كرد انباء

..

نقطه را كس نشناسد چو على

نقطه سري است به علم ازلى

..

سخنش فهم كني از مرد رهي

تا ز اوهام و جهالت برهي

..

‏ عالم نقطه ندارد پايان  ‏

پى نبردند مگر دانايان

..

نقطه يعنى سبب كون و مكان

نقطه يعنى زخفا سوى عيان

..

نقطه سرّيست خدا را ز ازل

كه گرفته به كف خويش علل

..

نقطه آزاد ز ما و ز من است

حرف بسيار و بدون سخن است

‏..

 نقطه را علم كتابى نبود  ‏

سرّ غيبي ست سرابى نبود

..

نقطه سر فصل فصول تفصيل

نقطه پايان كثير است و قليل

‏..

نقطه از وحدت صرف آمد و باز

باز گردد همه اين راه دراز

..

هيچ كس نقطه ندانست كجاست

به زمين است و سما يا همه جاست

..

غرقه در آب بدى كشتى نوح‏

اگرش نقطه نمى‏ داد فتوح‏

..

عقل فعال همين نقطه بود

دوست را خال همين نقطه بود

..

نقطه سير نفس رحمانى است

امتداد الفى را بانى است

..

نقطه سرّى زهويت دارد

خط آزادى نيت دارد

..

نقطه گم گشت به حرف و به حروف

نكته‏ ها هست در اين باب الوف

..

قصه حرف اگر مى‏ خواهى

ز خدا كن طلب آگاهى

..

آن چه از حرف ببينى به جهان

همه را نقطه نمودست عيان

..

گر كنى سوى سماوات سفر

بينى از حرف چه بسيار خبر

..

بار قرآن همه دارد بر دوش

چشم بايد همه ‏ات باشد و گوش

..

تا بدانى كه حروف عربي

‏هستشان جسمي و روحي و ربي

..

چون به تركيب رسد حرف و حروف

بحر معنى به صف آيند و صفوف