شعر – مجمع البحرین

 باز گويم از تجلي‌هاي او

از تجلي‌هاي هو سبحانه

…..

آدمي را مجمع البحرين دان

آب تلخ و آب شيرين توامان

…..

هم صفات خوب و بد را مستعد

هم قواي خير و شرّ در او بجد

…..

لشگر جهل و قواي واهمه

هست سلطان شب و روز همه

…..

هر زمان يك جلوه از سوئي كند

جلوه‌اي هر لحظه با روئي كند

…..

هست با سالك چه ليل و چه نهار

گويد از اين بگذر و آن را گذار

…..

زاهلبيت اي سالك راه اله

بايد استمداد تا جوئيم راه

…..

راه اگر بردي به سر حد يقين

مي شوي ام الكتاب اي نازنين

…..

خويش را در خويش پيدا مي كني

مي كشي خود را و احيا مي كني

…..

مي روي در عالمي بي انتها

كه انتهايش را خدا كرده رها

…..

در مقام كشف خود بيني جهان

مي شناسي سود ديگر از زيان

…..

از تمثل هاي بي حد و حساب

مي روي بيرون تو از‌حجب و حجاب

…..

خوب آن جا وسعت ممكن ببين

برفراز قله عرفان نشين

…..

ز اوليا هم اوحدي خواهد گذشت

گر خدا خواهد نويسم سرگذشت

…..

از تمثل‌هاي شيطاني اگر

كم نويسم هست بهتر اي پسر

***************
سررسيد ۸۶ و ۹۱:‌مجمع البحري